Общий хирург высшей квалификационной категории, к.м.н., American Registrant RDMS(AB,OB/GIN), RVT(VT), RDCS(AE)
Родился 13 января 1946 года, Республика Грузия, Ахалцихского района, с.Цхалтбила Образование высшее, в 1970 году окончил лечебный факультет Ереванского Государственного медицинского института.
Доцент -к.п.н. В 1975 г. окончил механико-математический факультет Ростовского гос. Университета. В 2004 г. окончил докторантуру при Московском педагогическом гос. Университете. Автор около 250 научных публикаций по математике, методике преподавания математики и информатики, по философии математики.
Родился 22 ноября 1948 года в с. Цхалтбила (Норшен), Ахалцихского района Грузии.
С 2004 года член Союза Художников Армении. Художник театра, кино и телевидения. Участвовал в групповых, республиканских и персональных выставках. Последняя персональная выставка прошла в Доме Художников Еревана в 2009 году.
Идея восхождения на вершину Арарата у нас возникла в Лос Анджелесе два года тому назад. Вот уже 15 лет я почти каждое воскресение поднимаюсь на вершину горы Вердуго, недалеко от Глендела (Лос Анджелес), где я и проживаю. Вертикальный подъем этой горы примерно равна нашей Йайле - 650 м. Во время этих походов я познакомился со многими армянами проживающими в Лос Анджелесе. Ну и конечно появились новые друзья, с которыми я часто встречаюсь на тропе ведущей к вершине Вердуго. С некоторыми из них мы сблизились. Так у нас возникла общая идея восхождения на Арарат. Мы начали готовиться собирая информацию из различных источников, особенно среди людей раннее успешно дошедших до вершины Библейской горы.
Сергей Бабаджанян родился 16 октября 1980г. в нашем селе Цхалтбила. 17 октября 1982г. он принял таинство крещения в с. Схвилиси, как и многие дети тех лет, так как в то время не было священника в приходе нашего села.
В 1983 году его родители переехали в г. Сочи, оставив в Цхалтбиле родственников: бабушек и дедушек со стороны отца и матери. Конечно, школьные каникулы Сергея и его брата проходили именно там, в селе, рядом с родными. Но после осложнения грузино-российских отношений эти поездки стали гораздо реже...
Վերջապե ՜ս Արարատի գագաթին ենք… Միախառնվել են մեր ուրախության, հոգնածության ու վատ ինքնազգացողության բոլոր երևույթները։ Արարատի կատարի սառնամանիքի և ուժեղ քամու պայմաններում, կիսախելագար շարժումներով մենք իրար շնորհավորում էինք, ամենքս անկազմակերպ այս ու այն կողմ գնում, փորձում իրականացնել նպատակակետին հասնելու հետ կապված մեր զանազան ցանկությունները, նաև ՝ լուսանկարվել։ Մենք դժվարանում էինք հավատալ, որ արդեն հաղթահարել ենք բաղձալի գագաթը։ Այնտեղ երկաթյա ձողի վրա տատանվում էր քամուց պատառոտված կարմիր գույնի դրոշի մնացորդ, որի պատկանելիությունը նույնիսկ դժվար էր որոշել, բայց վերջինս հաստատում էր Սուրբ լեռան գագաթին գտնվելու իրողությունը։
Բավական ուրախ ու լավ անցավ մեր տան խնջույքը, բոլորին շատ դուր եկավ թթի թունդ օղին, որից ջրի շշերի մեջ վերցրինք նաև մեզ հետ ու մինչև վերադառնալու վերջին օրը այն բավարարեց (պետք է խոստովանեմ, որ ես ալկոհոլային խմիչք ընդհանրապես չեմ օգտագործում, այս անգամ էլ արաղի միայն համը փորձեցի և դեմքս ծռմռելով ՝ նույն զգացողությունը ունեցա, ինչպես այլ ոգելից խմիչքներից)։ Ընկերներիս համար նաև մեր մեղուներից մնացած մի շրջանակ մոմով մեղր բերեցի, կտրատեցի և նրանք բոլորը գոհունակությամբ կերան ու հավանեցին։
Երբ հայտնի դարձավ Արարատի գագաթ բարձրանալու մեր մտադրությունը, որոշ բարեկամներ ու ծանոթներ ինձ հարց էին տալիս, թե ինչու՞ եմ ցանկանում բարձրանալ այնտեղ։ Ես այդ հարցի պատասխանը ինքս էլ չգիտեի և նման դեպքերում նեղ կացության մեջ էի ընկնում, ի վիճակի չէի լինում նրանց հստակ բացատրություն տալու։
Մեր սովխոզի դիրեկտորներից մեկի մասին գյուղում բավական մեծ թվով զվարճալի պատմություններ են տարածված։ Դրանց զգալի մասը իրական են և գուցե որոշ մասն էլ ՝ մտացածին, սակայն այս մեկը իսկապես եղել է ու լսել եմ դեպքին լավատեղյակ իմ մոտիկներից։
Հնուց ի վեր մեր գյուղի հարևանությամբ գտնվող գիպսի հանքի ՝ «ալչըլուղ»-ի գիպսաքարը օգտագործվել է տների պատերը գաջելու համար և նախկինում նույնիսկ այն վաճառելու նպատակով սայլերով տարել են Աբաստուման ու Ախալցխա։ Այն ժամանակներում գյուղում գիպսը մշակել են տան պայմաններում։ Հանքաքարը բերելուց ու մինչև որոշակի չափի փոքրացնելուց հետո, դարսել են փոսի վրա, նրա տակ փայտ վառելով տաքացրել անհրաժեշտ աստիճանի և այնուհետև մուրճանման մեծ ձեռնափայտով խփելով փշրել, դարձրել են գիպսափոշի (գյուղի բարբառվ ՝ ալչի)։
Նախկինում մեր գյուղի ամուսնությունների մեծ մասը ներսում ՝ միմյանց միջև էին կատարվում, սակավաթիվ ընտանիքներ խնամի էին դառնում մոտակա գյուղերում ապրողների հետ, իսկ հեռավոր ամուսնական կապերը շատ ավելի հազվադեպ էին պատահում։ Խորհրդային շրջանի վերջին տասնամյակներին, երբ երիտասարդության ուսումնառության գնալու և այլ պատճառներով դրսի հետ գյուղի ընդհանուր փոխհարաբերությունները աշխուժացան, հետզհետե ավելի հաճախակի դարձան օտարների հետ զույգեր կազմելու դեպքերը։ Այդ «հոսանքի» մեջ հայտնվեցի նաև ես, սակայն պետք է առիթը օգտագործեմ ու նորից խոստովանեմ, որ մեր ընտանիքը մշտապես գյուղից հեռու ապրելով ՝ երբեք չօտարացավ և իմ կինն ու զավակները, անկեղծ սիրով ու կարոտով միշտ կապված են եղել մեր գյուղի ու ժողովրդի հետ։
Իրար հարևան բնակավայրերի միջև հակասությունները ամենուրեք գոյություն ունեն և մեր գյուղը նույնպես բացառություն չի կազմում։ Իմ հասակակիցները հավանաբար կհիշեն, թե ինչպես, հին ժամանակները, բեռնատար մեքենայի թափքում Ախալցխա գնալ-գալու ճանապարհին, Սուխլիս գյուղի միջով անցնելիս գոռում էինք ՝ «ղառղառը թութը տա՛րաաա՜վ», իսկ նրանք ջղայնացած ՝ մեզ քարկոծում էին։ Քաղաքին ավելի մոտ ապրելով ՝ նրանք իրենց համարում էին մեզանից ավելի «զարգացած»։
Գլխանոցները կարևոր դեր ունեն մարդկանց կյանքում, որոնք ոչ միայն պաշտպանում են մեր գլուխը արևից ու ցրտից, նաև բնորոշում մարդու սեռը, նրա ապրած բնակավայրն ու ազգությունը, ժամանակաշրջանն ու մոդան, խորհրդանշում անձի մասնագիտությունը (զինվորական, նավաստի, ոստիկան, բժիշկ և այլն), պատիվն ու արժանապատվությունը («գլխարկը գետնով տալ», «գլխարկը հանել»)։
